گریه

گریه ام انداخت...

گریه های بلند

پیر مرد گدا

زیر باران...

روشن فکر

یک روز خدا

برای تحقیر

مسخ می کرد

و امروز

روشن فکر

شاعرانه

ناگهان شاعری پریشان شد ، گریه گریه رسید تا باران

در خیالش دوباره می بارید ، روی لب های خیمه ها باران

در هیاهوی گرم و مبهم باد ، نیزه در نیزه عشق رفت از یاد

یک سبد گل میان دشت افتاد ، باد فریاد شد بیا باران

خط خون لحظه های تنهایی ، ابر ها مانده در معمایی

اینکه طوفان بی قرار غروب ، گریه های خداست یا باران

شب پایان و روز آغاز است ، فصل پرواز و عشق و اعجاز است

دفتر انتخاب ها باز است ، ابتدا عشق و انتها باران

شاعر افتاده در خیابانی ، که دو سویش به کهکشان وصل است

السلام علیک یا خورشید ، السلام علیک یا باران...

پی نوشت:حمید رضا برقعی

عقل

عجب از این عقل باژگونه که مارا 

در جست و جوی شهدا

 به قبرستان ها می کشاند...

سید مرتضی آوینی

احتمالات

هرطور حساب کردم

شانس اینکه

عاشقم شوی

صفر شد

کاش 

جبر و احتمال هم

دروغ گفته باشد..

بصیرت

اشک

اشک

عصاره حیات است

آنها که

گریه نمی کنند

شاید

مرده اند...