شاعرانه

در باد شمیم معجری می آید

انگار شبیه مادری می آید

چون ظلمت یأس بر دلت چیره شود

از دور سه ساله دختری می آید

شاعرانه

ناگهان شاعری پریشان شد ، گریه گریه رسید تا باران

در خیالش دوباره می بارید ، روی لب های خیمه ها باران

در هیاهوی گرم و مبهم باد ، نیزه در نیزه عشق رفت از یاد

یک سبد گل میان دشت افتاد ، باد فریاد شد بیا باران

خط خون لحظه های تنهایی ، ابر ها مانده در معمایی

اینکه طوفان بی قرار غروب ، گریه های خداست یا باران

شب پایان و روز آغاز است ، فصل پرواز و عشق و اعجاز است

دفتر انتخاب ها باز است ، ابتدا عشق و انتها باران

شاعر افتاده در خیابانی ، که دو سویش به کهکشان وصل است

السلام علیک یا خورشید ، السلام علیک یا باران...

پی نوشت:حمید رضا برقعی

بصیرت

اشک

اشک

عصاره حیات است

آنها که

گریه نمی کنند

شاید

مرده اند...

احب الله من...

لطفی که کرده ای تو به من مادرم نکرد

ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین...

محرم

کاش هر روز

محرم بود

روز های معمولی

 عجیب احساس 

غربت می کنم

یا حسین

خوبی عشق تو

اینجاست که

قاطی نمی شود

با ابتذال